Toen ik de namen van Wollny en Parisien las op de hoes, dacht ik dat wordt genieten want pianist/componist Wollny en sopraansaxofonist/componist Emile Parisien hebben al veel buitengewoon goede albums op hun naam staan. Maar helaas dit is geen akoestisch album, neen de heren hebben de elektronica erbij gesleept waardoor in mijn oren nauwelijks valt te genieten van de “muziek”.

De bezetting is als volgt: Michael Wollny op synthesizer, Fender Rhodes en piano, Emile Parisien op sopraan saxofoon, Tim Lefebre op basgitaar en elektronica en Christian Lillinger op drums en percussie. Alle muziek is een groepsimprovisatie, behalve “Nostalgia fort he light” dat werd geschreven en gearrangeerd door Wollny, “Doppler FX” bevat een sample van het Norwegian Wind Ensemble “Rules of Behaviour Part II” gedirigeerd door Geir Lysne en Michael Wollny. Het album werd live opgenomen in de club “A-Trane” in Berlijn, de titel staat voor Explore, Expand, Exploit, Exterminate.

De nummers hebben allemaal een titel, waarom het e.e.a. zo heet is niet echt duidelijk, zo lopen “Somewhere around barstow” en “Dick Laurent is dead” gewoon in elkaar over, nu is het niet evident dat titels iets zeggen over inhoud en vorm, zie vaak de naamgeving van moderne kunstprojecten. Enige structuur ontdekte ik pas in het derde nummer “Too bright in here” waarin alle elektronische geluiden weliswaar weer een enorme brei vormen maar er ook sporen van saxofoonspel en in ieder geval drums zijn te horen. In “Find the fish” is er een duidelijke rol voor de (vervormde) sopraansax van Parisien, maar het collectief aan geluiden ontsnapt totaal aan mijn voorstellingsvermogen, ik hoor graag free jazz, maar ik haat heavy metal en progrock en daar kan nu elektronische jazz aan toegevoegd worden.

Ik herinner mij een concert tijdens een festival in België waar de twee piano giganten Herbie Hancock en Chick Corea samen zouden optreden, het hoogtepunt van het festival. De verwachtingen waren hoog gespannen maar het werd een enorme deceptie, de heren zaten tegenover elkaar achter enorme toetsenborden en vermaakten zich met het indrukken van toetsen die allerlei geluiden ontlokten zonder dat het ook maar iets had te maken met enigerlei vorm van muziek, het leken wel twee kindjes die een nieuw speeltje hadden gevonden, een aanfluiting. Hier op dit album ervaar ik hetzelfde, ofwel ik ben iemand die niet met zijn tijd meegaat of dit is inderdaad een “spielerei” van deze alom gewaardeerde muzikanten, maakt niet uit, hier haak ik af.

Jan van Leersum.